Jak sobie radzić z niepożądanymi zachowaniami u małych dzieci?

Jak sobie radzić z niepożądanymi zachowaniami u małych dzieci?

1. Naucz się odmawiać dziecku.

Dziecko nie może mieć wszystkiego, czego się domaga. Niewłaściwe zachowania w sklepie podczas dokonywania zakupów to nic innego jak próba sił i wymuszanie. Nie można spełniać wszystkich zachcianek i życzeń dziecka nawet wtedy, gdy patrzy głęboko w oczy i błagalnym głosem prosi: kup mi. Dziecko musi spotykać się z odmową i doświadczać niewygody z powodu braku czegoś.

2. Bądź stanowczy.

Dziecko nie lubi zmienności decyzji i braku konsekwencji. Nie wie jak ma się zachować w sytuacji, gdy za to samo raz jest karane, a innym razem chwalone. Jednego dnia zostało ukarane za to, że nie sprzątnęło zabawek, a drugiego, gdy rodzice byli w doskonałym nastroju, pozwolono mu ich nie sprzątać. Dziecko bez względu na wiek potrzebuje jasno sprecyzowanych wymagań dzięki temu ma poczucie wewnętrznego spokoju i bezpieczeństwa.

3. Rozmawiaj w cztery oczy.

Nikt nie lubi, dziecko także, gdy w obecności innych zwraca się mu uwagę. Rozmawiając z dzieckiem zawsze należy patrzeć mu w oczy i zrozumiały dla niego sposób wyrażać swoje niezadowolenie w związku np. ze złym zachowaniem.

4. ”Walcz” ze złymi nawykami.

Powtarzalność zachowań, np.: staranne układanie ubrań na krzesełku przed pójściem  do łazienki, sprzątanie zabawek, wpływa na kształtowanie się pożądanych nawyków. Dlatego nie należy bagatelizować złych nawyków, tylko zwalczać je, póki jest to jeszcze możliwe ( nie są jeszcze utrwalone).

5. Pozwól dziecku na samodzielność.

Już małe dziecko mówi : Ja sam…Pozwól dziecku na samodzielne wykonywanie różnych czynności: ubieranie i rozbieranie się, wkładanie naczyń do zmywarki, odstawianie naczyń na szafkę przy zlewozmywak, itp. Nie można wszystkiego wykonywać za dziecko, ono podobnie jak dorośli musi mieć swoje obowiązki i je wypełniać. Jest to przecież jeden ze sposobów uczenia dzieci odpowiedzialności.

6. Musisz mieć czas dla dziecka.

Zawsze należy znaleźć czas i wysłuchać tego, co dziecko ma nam do powiedzenia. Codziennie należy wziąć malucha na kolana  i zainteresować się dziecięcymi problemami  i przeżyciami. Rozmowa zbliża dziecko do dorosłego i budzi jego zaufanie. Gdy będzie starsze, nie zwróci się o radę, pomoc do kolegi, lecz poprosi dorosłego, bo będzie pamiętało to, że nigdy nie zostało odtrącone. Należy też pamiętać o tym, że małemu dziecku trudno jest wyrazić swoje myśli, dlatego nie zawsze rozumiemy swoje dzieci i trudno nam się z nimi porozumieć.

7. Bądź konsekwentny.

Dziecko musi wiedzieć czego od niego oczekujesz, jakie stawiasz mu wymagania i granice oraz jakie będą skutki, gdy ich nie będzie przestrzegało. Jeżeli zakazy lub nakazy nie będą konsekwentnie przestrzegane przez dorosłego, dziecko straci poczucie bezpieczeństwa, a rodzic wiarygodność w oczach dziecka. Nie dawaj też obietnic tylko dla świętego spokoju oraz bez pokrycia. Wtedy  dziecko czuje się zawiedzione, oszukane, a ty tracisz autorytet w jego oczach.

8. Zaufaj dziecku.

Nie należy stale sprawdzać uczciwości dziecka, chyba że dorosły ma ku temu powody. Zdarza się, że strach przed konsekwencją „zmusza” dziecko do powiedzenia nieprawdy.

9. Nie bądź przewrażliwiony.

Nie zwracaj uwagi na drobne dolegliwości dziecka. Narzekając, że boli paluszek, nóżka, maluch najczęściej chce wymusić twoje zainteresowanie i tym samym zwrócić na siebie uwagę.

10. Dbaj o odporność emocjonalną.

Nie chroń dziecka przed konsekwencjami i nie stawaj zawsze w jego obronie. Jeżeli dziecko zrobi coś złego, nie tłumacz go, nie załatwiaj za niego sprawy. Ono samo musi się nauczyć ponoszenia odpowiedzialności za swoje zachowanie, czyny. Nawet wtedy, gdy są nieprzyjemne i bolesne.

Opracowanie: Dorota Kaźmierska na podstawie „ Bliżej przedszkola” listopad  2012r.